O Patronie

Prof. dr. hab. Stanisław Popowski (1894 – 1953)

Stanisław Popowski urodził się 3 lipca 1894 r. w Żmerynce na Podolu. Ukończył gimnazjum w Kijowie. W latach 1913-1917 studiował medycyne na Uniwersytecie Kijowskim, którą ukończył z wyróżnieniem. Do maja 1922r. służył jako lekarz w Wojsku Polskim. Po demobilizacji rozpoczął prace w Klinice Chorób Dziecięcych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1932 r. otrzymał stopień doktora na podstawie pracy „Gruźlica dzieci”, a w 1939r uzyskał habilitacje.

Jako oficer i lekarz brał czynny udział w kampanii wrześniowej, dostał się do niewoli radzieckiej w Brześciu nad Bugiem, skąd uciekł. Po kapitulacji Warszawy wrócił do pracy w klinice, a po jej likwidacji był ordynatorem w Szpitalu Miejskim przy ul. Śliskiej. Przez cały okres okupacji wykładał na Wydziale Lekarskim Tajnego Uniwersytetu Warszawskiego. Należał do Armii Krajowej, w której zajmował się wywiadem. W czasie okupacji organizował m.in. pomoc lekarską dla warszawskiego getta.

Wraz z żoną Marią ukrywali w swoim mieszkaniu lekarzy pochodzenia żydowskiego (za co po wojnie zostali odznaczeni medalem „Sprawiedliwi Wśród Narodów Świata”). Podczas powstania warszawskiego został wywieziony wraz z rodziną do obozu we Friedlandzie, gdzie pracował w kamieniołomach, skąd uciekł. W czerwcu 1945 r. wrócił do Warszawy i rozpoczął ponownie pracę w Klinice Chorób Dzieci, a następnie został kierownikiem Katedry i Kliniki Chorób Dzieci Uniwersytetu Łódzkiego i współorganizatorem Wydziału Lekarskiego.

Prof. Stanisław Popowski stworzył szkołę pediatryczną, która była jedną z przodujących w kraju. Jednym z głównych zainteresowań tej szkoły były zjawiska alergiczne, które zgłębiał w pracach z dziedziny gruźlicy i reumatologii. Profesor ogłosił 46 prac naukowych.

Zmarł 16 maja 1953 r. w Łodzi